Twee Gedichten

De zwijgende uil

Ik wil niet dat de zaal zich vult met nieuwe mensen
Ik wil juist dat het aantal aanwezigen kleiner wordt
zodat ik het voorbeeld van de uil kan volgen
die zwijgt, zodat hij zijn eigen klank hoort.

Ik moet nadenken hoe ik
in alles rijk kan worden
Ik moet de stenen bewaren die mij spottend
op straat begroeten
Het jongetje dat gedrukt staat op mijn blouse
weigert met mij
naar het dak van het huis te klimmen
Wanneer de fout mijn recht aantast, Vader,
moet je van mij het oplosmiddel lenen
en het uitwissen


De dode lampen

Als we blind worden
herhaalt het duister de vraag :
Wie zijn jullie ?
"Wij zijn de kinderen die het bedelen
alleen maar verdragen bij de tralies,
die knagen aan de vingers, als de vaders"

De muurschildering is er niet meer voor ons,
het woont in ons als de engelen.
Er zijn niet meer zeven hemelen
en onze geesten worden weggestopt
net als de goedheid

De pijn en de hoop zijn zigeuners
die hun dochters gooien
op de dode lampen

De bloemen zijn zwart,
de leeftijd van de aarde
steelt jaren van het gras

De dansers van de dood in onze wijk
regeren meer over ons dan de koningen
en de moordenaars van de stad
houden ervan ons te bezoeken.
We hangen vlak naast een kind dat geboren wordt
en dat ons toeschreeuwt :
“Kan ik mijn moeder laten stoppen
met mijn geboorte ?!!”


-- Mona Kareem
translated by Mowaffk Al-Sawad
2006